Веселая жизнь

Бөтен җирне сарылыкка күмеп, табигатькә алтын көз килде. Көннәр салкыная һәм кыскара башладылар. Әле күптән түгел генә ямь-яшел булып утырган агачлар сары яфракларын моңсу гына җиргә коялар.
Тик шулай да яратам мин көз айларын. Ник дисезме? Чөнки көз җитү белән, бакчада язын утырткан, җәен су сибеп үстергән яшелчәләр өлгерә. Кояшлы матур көннәрдә ,яңгырга тидермичә җыеп алырга да кирәк бит әле аларны. Белгәнебезчә, бакчада көзен эш бик күп.
Иң беренче бәрәңге, суган, сарымсак уңышлары җыелып алына һәм кышка сакларга урнаштырыла. Кишер, чөгендер, кәбестә үз вакытларын көтеп, сабыр гына көзге кояшка кызыналар. Тиздән аларны җыеп алыр вакыт җитә инде.

Бөтен җирне сарылыкка күмеп, табигатькә алтын көз килде. Көннәр салкыная һәм кыскара башладылар. Әле күптән түгел генә ямь-яшел булып утырган агачлар сары яфракларын моңсу гына җиргә коялар.
Тик шулай да яратам мин көз айларын. Ник дисезме? Чөнки көз җитү белән, бакчада язын утырткан, җәен су сибеп үстергән яшелчәләр өлгерә. Кояшлы матур көннәрдә ,яңгырга тидермичә җыеп алырга да кирәк бит әле аларны. Белгәнебезчә, бакчада көзен эш бик күп.
Иң беренче бәрәңге, суган, сарымсак уңышлары җыелып алына һәм кышка сакларга урнаштырыла. Кишер, чөгендер, кәбестә үз вакытларын көтеп, сабыр гына көзге кояшка кызыналар. Тиздән аларны җыеп алыр вакыт җитә инде.

Фирая Зыятдинова сугыш гөрелтесе тынган елда — 1945 елның 5 сентябрендә Әтнә районының Мамыш авылында туган. Кичке урта мәктәпне тәмамлаганнан соң, Казан дәүләт университетының филология факультетында укыган. Бер ел мәктәптә балаларга белем биргәнән соң, Татарстан китап нәшриятында редактор булып эшләгән.

Фирая Зыятдинова – “Матур буласым килә”, “Язгы ярсу”, “Ташкын”, “Айнур”, “Мин кояшка елмаям”, “Бака туе” исемле шигырь китаплары авторы. Аның һәр шигыре, җыр көе сорап, үзенә тартып тора. Шуңа күрә Әнвәр Бакиров, Фасил Әхмәтов, Луиза Батыр-Болгари, Рәшит Кәлимуллин кебек күренекле композиторлар шагыйрәнең матур һәм моңлы шигъриятенә еш мөрәҗәгать иткәндер. Л.Батыр-Болгариның “Мин сине шундый сагындым” җыры бүген дә халык күңелендә саклана.

Мәдәни көндәлек оештырган акциядә катнашып классыбыз белән диплом алдык.
Оештыручыларга зур РӘХМӘТ!!!

Ильнур Нургалиев 2006 елның декабреннән 2007 елга кадәр тынычлык урнаштыру өчен кораллы Грузия-Абхаз конфликты зонасына китә. Кызганычка каршы, райондашыбыз 2007 елның 13 гыйнварында хәрби задание үтәгәндә һәлак була.

Тантанада хәрби ветераннар , мәктәп укучылары, авыл халкы һәм Илнурның туганнары катнашты

Хасан Заманов (1912-1951) — красноармеец Рабоче-крестьянской Красной Армии, участник Великой Отечественной войн, Герой Советского Союза (1944).

Хасан Заманов родился в 1912 году в селе Кузякино (ныне — Актанышский район Татарстана). Проживал в Ижевске, работал на местном машиностроительном заводе. В 1942 году Заманов был призван на службу в Рабоче-крестьянскую Красную Армию. С июня 1943 года — на фронтах Великой Отечественной войны, был стрелком 465-го стрелкового полка 167-й стрелковой дивизии 38-й армии Воронежского фронта. Отличился во время битвы за Днепр.

25 сентября 1943 года Заманов в составе своего подразделения переправился через Днепр к северу от Киева и принял активное участие в захвате плацдарма на его западном берегу, а затем в течение последующего месяца удерживал его, отражая многочисленные немецкие контратаки. 3 ноября 1943 года Заманов получил тяжёлое ранение в бою за Пущу-Водицу.

Указом Президиума Верховного Совета СССР от 3 ноября 1943 года красноармеец Хасан Заманов был удостоен высокого звания Героя Советского Союза.

Орден Ленина и медаль «Золотая Звезда» ему не были вручены из-за путаницы в документах. Заманов был демобилизован по инвалидности, после чего вернулся в Ижевск, а затем переехал в посёлок Покровск-Уральский (ныне — в черте Североуральска). Скоропостижно скончался 20 ноября 1956 (по другим данным — 1951) года. Грамота о присвоении ему звания Героя Советского Союза была передана родственникам Заманова лишь в 1968 году.

Был также награждён рядом медалей.

Памятник Заманову установлен в Североуральске.

Хасан Заманов (1912-1951) — красноармеец Рабоче-крестьянской Красной Армии, участник Великой Отечественной войн, Герой Советского Союза (1944).

Хасан Заманов родился в 1912 году в селе Кузякино (ныне — Актанышский район Татарстана). Проживал в Ижевске, работал на местном машиностроительном заводе. В 1942 году Заманов был призван на службу в Рабоче-крестьянскую Красную Армию. С июня 1943 года — на фронтах Великой Отечественной войны, был стрелком 465-го стрелкового полка 167-й стрелковой дивизии 38-й армии Воронежского фронта. Отличился во время битвы за Днепр.

25 сентября 1943 года Заманов в составе своего подразделения переправился через Днепр к северу от Киева и принял активное участие в захвате плацдарма на его западном берегу, а затем в течение последующего месяца удерживал его, отражая многочисленные немецкие контратаки. 3 ноября 1943 года Заманов получил тяжёлое ранение в бою за Пущу-Водицу.

Указом Президиума Верховного Совета СССР от 3 ноября 1943 года красноармеец Хасан Заманов был удостоен высокого звания Героя Советского Союза.

Орден Ленина и медаль «Золотая Звезда» ему не были вручены из-за путаницы в документах. Заманов был демобилизован по инвалидности, после чего вернулся в Ижевск, а затем переехал в посёлок Покровск-Уральский (ныне — в черте Североуральска). Скоропостижно скончался 20 ноября 1956 (по другим данным — 1951) года. Грамота о присвоении ему звания Героя Советского Союза была передана родственникам Заманова лишь в 1968 году.

Был также награждён рядом медалей.

Памятник Заманову установлен в Североуральске.

Давлетов Баян Еркеевич - командир взвода 1281-го стрелкового полка 60-й стрелковой дивизии 65-й армии Центрального фронта, лейтенант.

Родился 8 мата 1924 года в селе Татарский Азибей Актанышского района Татарстана в семье крестьянина. Татарин. Окончил семь классов неполной средней школы. Работал в колхозе.

В 1942 году призван в ряды Красной Армии. Окончил военное училище. В боях Великой Отечественной войны с мая 1943 года. Воевал на Центральной фронте.

Командир взвода 1281-го стрелкового полка комсомолец лейтенант Б.Е. Давлетов первым со взводом форсировал Днепр. 17 октябрь 1943 года вёл ожесточённый бой за деревню Бывалки Лоевского района Гомельской области, уничтожил пулемёты противника, что способствовало успешному наступлению батальона.

21 октября 1943 года отважный воин лейтенант Баян Еркеевич Давлетов погиб в бою. Похоронен в поселке городского типа Радуль Репкинского районга Черниговской области (Украина).

Указом президента Верховного Совета СССР от 30 октября 1943 года за мувжество и героизм, проявленное при форсировании Днепра и удержании плацдарма на его правом берегу лейтенанту Баяну Еркеевичу Давлетову посмертно присвоено звание Героя Советского Союза.

Награжден орденом Ленина.

Его имя высечено на мемориальной плите у памятника погибших воинам. Имя героя носят улица и школа в селе Актаныш.

Тау башына салынгандыр безнең авыл

Бер чишмә бар, якын безнең авылга ул.

Авылыбызның ямен, суы тәмен беләм,

Шуңа күрә сөям җаным-тәнем белән.

Габдулла Тукай.

Бөек шагыйребез Габдулла Тукайның бу шигъри юллары нәкъ безнең авыл турында язылган кебек.

Челтер-челтер аккан чишмәләр кемнәрне генә сокландырмый да, кемнәрне генә сихерләми икән?! Һәр чишмәнең үз тарихы, үз моңы, үз юлы бар. Бер ишесе шаулап ага, тавышы еракларга ишетелә. Икенчеләренең челтерәве яннарына килгәч кенә ишетелә. Өченчеләре җир куеныннан ургылып чыга да, яшел үзәннәргә җәелә. Дүртенчеләре җир күкрәгеннән бәреп чыгалар да. Коеларны тутырып торалар.

Борын-борыннан бабаларыбыз авылларны елга, күл, чишмә буйларына салганнар.Чөнки су булган урында тереклек җанлана, тормыш кайнап тора.

Чишмәләр – чисталык, сафлык, пакълек билгесе дә.

Чишмәне халык изге урын дип исәпли. Чит җирләрдә яшәүче авылдашларыбыз, туган якларына кайткач, иң беренче чишмә янына баралар. Чөнки Туган ил, туган нигез, туган авыл нәкъ менә шул чишмә буйларыннан, кое тирәләреннән башлана да инде. Алар чишмәнең челтер-челтер итеп аккан тавышын ишетеп, балачак көннәрен сагынып куялар.

Чишмә сулары белән безнең әби-бабаларыбыз авыру кешеләрне дәвалаганнар, дарулар урынына кулланганнар, кешене соңгы юлга да саф чишмә суы алып, юып озаталар бит.

Табигать һәрвакыт үзгәреп тора. Ел фасыллары алмашынган саен табигать тә яңа киемнәрен кия. Менә хәзерге вакытта да, узенең алтын яфраклары белән, көз килеп җитте. Бу ел фасылы, башкаларыннан аеруча матур, урманнар, болыннар үзләренә генә хас бер төскә керәләр. Каеннар иң беренче булып яфракларын коя башлыйлар, ә инде аннан соң калган агачлар да, киемнәрен алыштыралар.

Кырларда комбайннар гөрелтесе ишетелә. Арыш,бодай җирләре бушап кала. Комбайнчылар басуларда көннәр буена,ялны белмичә эшлиләр.Чөнки бер эш көне ел буена туендырачак. Тиздән кырларны кара каргалар яулап ала. Аларның ерак юлга китәр өчен хәл җыясы, тукланасы бар. Алар шунда коелып калган бөртекләрне рәхәтләнеп чүплиләр, аннары, канатларын ныгытыр өчен, төркем-төркем булып очып алалар. Башка кошларда җәй аендагыча сайрамый. Алар ашыгыч ыгы-зыгыда. Тиздән алар да җылы якларга китеп, кыш беткәнен көтәчәкләр. Зәп-зәңгәр күктә җепкә тезелеп кыр үрдәкләре, торналар саубуллашып, ерак юлга кузгала