Эта скульптура называется «Бала белән күбәләк» (Дитя и мотылек)
 Поэт передал нам разговор девочки и бабочки и рассказал как коротка жизнь насекомого... 
 И как бережно нужно относиться ко времени!  
   «Бала белән күбәләк»
 Бала:
 Әйт әле, Күбәләк, 
 Сөйләшик бергәләп: 
 Бу кадәр куп очып 
 Армыйсың син ничек?
 Ничек соң тормышың? 
 Ничек көн күрмешең? 
 Сөйләп бирче тезеп, 
 Табаламсың ризык?
 Күбәләк:
 Мин торам кырларда, 
 Болында, урманда; 
 Уйныймын, очамын 
 Якты көн булганда.
 Иркәли һәм сөя 
 Кояшның яктысы; 
 Аш буладыр миңа 
 Чәчәкләр хуш исе.
 Тик гомрем бик кыска: 
 Бары бер көн генә,— 
 Бул яхшы, рәнҗетмә 
 Һәм тимә син миңа!
 (1909) 
 Д и т я
 Мотылёк, мотылёк,
 Расскажи мне, дружок:
 Целый день ты летал,
 Как же ты не устал?
 Что ты ел? Что видал,
 Пока всюду летал?
 Расскажи про своё
 Мне житьё и бытьё.
 М о т ы л ё к
 Я живу по полям,
 По лесам и лугам,
 В ясный день на свету
 Веселюсь на лету.
 Солнце летнего дня
 Нежит, холит меня,
 А цветов аромат
 Утоляет мой глад.
 Добрым будь. Коротка,
 День — вся жизнь мотылька,
 Пожалей, полюби,
 Ты меня не губи.
 Перевод В.Думаевой-Валиевой