Первоклашки, объединяйтесь!

Стих
Мой самолет У – 2.
Летит виртуозно
В небе голубом,
Крутя виражами
Боевой самолет.

Самолет,самолет,
Ты возьми меня в полет.
Буду бить я врага
На своем У – 2.

У-2, У-2
Гудит занова.
Мчится быстро ввысь,
Сверху летит самолет вниз.

Вот Победа, урра!
Мы у сердца врага.
Над Берлином кружит
Мой самолет У-2.

Галеев Ислам, 1 класс

Әхәт бабай-дәү бабай.
Әхәт бабай-дәү бабай
Сугышта сугышкан.
Гади генә сугышчы түгел
Менә дигән танкист булган.

Танк белән аткан ул
Дошман йөрәгенә төзәп
Рейхстаг өстендә балкый
Шуңа безнең кызыл байрак.

Истәлекләрне карый-карый
Күзләремнән яшьләр тама.
Юк шул бабам янымда
Кабере ята еракта.

Дога кылам көн саен
Бабам Әхәт рухы өчен
Җиңү язын каршылыйбыз
Без горурлык белән синең өчен!



Иң булганы мин ул - Ислам
Әти-әнигә без өчәү:
Олы абый, кече абый һәм мин
Ә мин иң соңгысы - төпчеге,
Иң сөйгәне һәм булганы.
Иртән-иртүк мин торам,
Уятам әти-әнине,
Аннан соң гына абыйны.
Өстәл башында кем беренче?
Кем булсын - мин инде,
Иң соңгысы - төпчеге,
Иң сөйгәне һәм булганы.
Әтигә олы кашык,
Әнигә матур кашык,
Ике абыйга агач кашык,
Ә миңа нәни кашык.
Сыптырабыз табында
Бернәрсә бездән калмый.
Син әле кечкенә дип,
Тизрәк әле энем үс дип,
Һәркайсы үзеннән
Чыгара миңа өлеш.
Озата эшкә әнием
Әтине һәм зур абыйны.
Миңа иптәшкә дип калдыра
Өйдә кече абыйны.
Абый белән без икәү
Бигрәк тә шук инде.
Әни җыештырган әйберне
Бер дә тик тотмыйбыз инде.
Әни керә, шакката,
Нәрсә инде бу ди?
Хәзер үк ябышыгыз эшкә
Ялт итсен өйләр ди.
Алам кулга лейка,
Сибәм сулар гөлләргә.
Абый җырлый моңланып
Тузан суырткычка кушылып.
Аннан икәү бергә без
Укыйбыз матур китаплар.
Кичен әни белән ял иткәндә
Сөйлибез аңа хикәят.
Аралашам дуслар белән
Көн дә электрон сайтта.
Яза кызлар, яза малайлар
Дуслашып беттек анда.
Канатлы елан чакыра
Чараларда катнашырга.
Һәркем тырыша, булдыра
Сәләт, илһам дулкынында.
Күп укыган , күп белер
Бар сорауга җавап бирер.
Туктап тормыйм бер дә
Китап укыйм көн дә.
Менә шулай яши өч малай:
Олы абый, кече абый һәм мин.
Ә мин иң соңгысы - төпчеге,
Иң сөйгәне һәм булганы.

Галеев Ислам, 1 класс+ әни.

Бабам минем – чын герой.
Әле дә ачы сугыш җилләре
Тәрәзәне кагып керә...
Күңелләрдә сугыш ташкыны
Кузгата хәтирәләрне .

Карый бабам стенага
Күзләрендә яшь тамчысы.
Сугыш кырларында ятып калган
Дусларын юксына.

Маңгай сырлары бик тирән
Фуражкасы да капламый.
Медальләрен барлый кительдә
Бабам минем – чын герой.

Сталинград – бөек шәһәр
Идел буенда урнашкан.
Сугышның иң катысы
Шул җирләрдә барган.

Елга аша чыкканда
Сугышчылар күп үлгән.
Бабамның дуслары
Шул җирләрдә күмелгән.

Сугыш беткәнгә быел
Инде менә 70 ел.
Шул көннәрнең авыр төерен
Бабам хәтерендә саклый.

Тышта җылы җиңү язы
Күкләрдә салют яңгырый.
Бабам минем –чын герой
70 енче язын исән каршылый.







Шигырьне язды:
ТР АМР МБГББУ
“Олы Шүрнәк урта белем бирү мәктәбе”нең
7 нче сыйныф укучысы Галеев Риназ
Фәнни җитәкчесе:
Галеева Л.Х.,
татар теле һәм әдәбияты укытучысы

Кычыткан.
Борын-борын заманда булган ди бер шәп бакча. Бакча эче алмагач, чия, шомырт агачлары һәм яшелчә, җиләк-җимешләр белән шып тулган. Ух, авыздан сулар ага, ай, ялгыш, кереп киттем кыекка, сөйләм җебе бу түгеллә. Тир түгеп эшләгәннәр генә авыз тутырып ашый ди бу тәм томны. Билгеле инде, ялкауларның да ашыйсы килә, сирәк-мирәк булса да басып чыккалыйлар ди болар бу шәп бакчаны.
Бакчада, билгеле, һәртөрле үлән, чирәм, төрле-төрле чәчәкләр дә бар ди. Менә шулар арасында бик матур бер чәчәк кызы Чәчкә дә иркәләнеп үсә икән. Чәчкә үзенең матурлыгы белән һәркемне бик кызыктыра ди. Көн саен кичен Сандугач үзәкләрне өздереп үзенең мәхәббәт җырларын яңгырата, көндезләрен умарта корты егетләре Чәчкәне уратып: “Без-без-безне кара, без нинди уңганнар”, - дип безелдиләр ди. Ә Чәчкә кәефләнеп бары матур елмая, ләкин күңеленә хуш килгән берәүне таба алмый ди.
Ә бакча кырында әллә уталып калмыйча, әллә инде зәһәрләнеп, әрсезләнеп, үҗәтләнеп, мин дә дә кирәк бит дөньяга дип, тагын бер ят үлән үсә икән. Бу үләннең исеме бакчадагы тәмлеләргә һәм матурларга билгеле түгел ди. Ләкин аның көчле рухлы, сабыр гына, масаймыйча үсүен бик күпләр гаҗәпләнеп күзәткәннәр. Бу үлән егете дә Чәчкәне бик ярата икән, ләкин күңелен ачарга кыймый ди. Кич-кырын яйсә төнлә шаян –шук малай-шалай бакчага кергәндә, ыштан балаклары эченә кереп аякларын яйсә койма ярыгы аша кулларын сузганда, зәһәр теле белән чагып ала, ә бакча эченә кергәннәрне алга уздырмыйча арт саннарын да пешекләп ала ди. Чөнки аның Чәчкәсен таптатасы, өздертәсе килми.
Йокы аралаш, күзен кысып кына Әпрән бабай бу егетнең тырыш хезмәтен күзәтә ди һәм каракларның өтәләнгәч, “Әллә-лә-лә-лә, кычыта, ух, кычыта!” дип кычкырганнарын ишетә, колак яфракларына салып чорный ди. Ә егет кичен дә, көндез дә бик уяу, сабыр канатларым сынмасын дип, читтән генә чәчкәсен күзәтә бирә.
Беркөнне Чәчкәнең дә бу егеткә күзе төште, чөнки егет бик чибәр, куе купшы ябалдашлы, тамырлары тирәнтен киткән, җиргә нык берешкән. Эссе челләдә дә бөрешмичә солдатларча төз тора, сыгылып төшми Хәтта Сандугач кызлары да бик ошата егетнең үзен. Егетнең купшы ябалдашлары арасына кереп, эсседә хәл алалар, ә кичләрен рәхәтләнеп сайрыйлар. Чәчкә азрак көнләшеп тә куйды хәтта. Аның бу егетнең исемен бик беләсе килде, ләкин ничек танышырга белми иде.
Шулай көн узып, кич җитте, матур итеп күктә ай калыкты. Мәхәббәт белән янып йөрүчеләр күп шул айлы кичтә. Шундый бер пар бакча тирәсендә очрашты. Билгеле инде, сөйгәне өчен утка да, суга да керергә әзер яшь кешебез кулын җайлап кына койма ярыгы арасыннан сузып, Чәчкәгә таба үрелде. Чәчкәне өзеп үз сөйгәненә бирәсе килде. Уяу бакча егете сузылып яшь кешенең кулларын чакты, Чәчкәне өзүдән саклады. Ләкин карак егет моның белән генә туктап калмады, җирдән таяк алып, бакча егетен кыйный башлады. Бирешмәде, төз торды, яфраклары сында, ләкин сер бирмәде. Чәчкә барысын да күрде, елаганда күз яшьләре тәгәрәп-тәгәрәп җиргә актылар. Җирдән яшь бөртекләре, иртәнге чыкка әверелеп, бакча егетенең сынган урыннарына тәгәрәп менделәр, авыр яраларына шифа булып яттылар. Берничә көннән яшь тән савыгып, үзендә яңа матур ботаклар җибәрде. Яшь ботакларда кызарып чәчәк мәрҗәннәре – яралары тамгалары калкып чыкты. Бу мәрҗәннәр – мәхәббәт көченең билгесе иде. Әпрән бабай Чәчкәгә егетнең исемен ачты: “Бу егет Кычыткан атлы” –диде. Кычыткан ир-егет булды. Чәчкәгә булган мәхәббәте аны шулай үстерде. Җәй артыннан көз килде. Киләсе язга дип, алар үзләренең мәхәббәт орлыкларын бакча җиренә сиптеләр һәм суык кышка Кычыткан Чәчкәсен урап, ябалдашлары белән каплап, тирән йокыга талдылар. Җәйге бакча бик тә бәхетле һәм тыныч йокы теләде үзенең яшел дусларына.











Кычыткан.
Борын-борын заманда булган ди бер шәп бакча. Бакча эче алмагач, чия, шомырт агачлары һәм яшелчә, җиләк-җимешләр белән шып тулган. Ух, авыздан сулар ага, ай, ялгыш, кереп киттем кыекка, сөйләм җебе бу түгеллә. Тир түгеп эшләгәннәр генә авыз тутырып ашый ди бу тәм томны. Билгеле инде, ялкауларның да ашыйсы килә, сирәк-мирәк булса да басып чыккалыйлар ди болар бу шәп бакчаны.
Бакчада, билгеле, һәртөрле үлән, чирәм, төрле-төрле чәчәкләр дә бар ди. Менә шулар арасында бик матур бер чәчәк кызы Чәчкә дә иркәләнеп үсә икән. Чәчкә үзенең матурлыгы белән һәркемне бик кызыктыра ди. Көн саен кичен Сандугач үзәкләрне өздереп үзенең мәхәббәт җырларын яңгырата, көндезләрен умарта корты егетләре Чәчкәне уратып: “Без-без-безне кара, без нинди уңганнар”, - дип безелдиләр ди. Ә Чәчкә кәефләнеп бары матур елмая, ләкин күңеленә хуш килгән берәүне таба алмый ди.
Ә бакча кырында әллә уталып калмыйча, әллә инде зәһәрләнеп, әрсезләнеп, үҗәтләнеп, мин дә дә кирәк бит дөньяга дип, тагын бер ят үлән үсә икән. Бу үләннең исеме бакчадагы тәмлеләргә һәм матурларга билгеле түгел ди. Ләкин аның көчле рухлы, сабыр гына, масаймыйча үсүен бик күпләр гаҗәпләнеп күзәткәннәр. Бу үлән егете дә Чәчкәне бик ярата икән, ләкин күңелен ачарга кыймый ди. Кич-кырын яйсә төнлә шаян –шук малай-шалай бакчага кергәндә, ыштан балаклары эченә кереп аякларын яйсә койма ярыгы аша кулларын сузганда, зәһәр теле белән чагып ала, ә бакча эченә кергәннәрне алга уздырмыйча арт саннарын да пешекләп ала ди. Чөнки аның Чәчкәсен таптатасы, өздертәсе килми.
Йокы аралаш, күзен кысып кына Әпрән бабай бу егетнең тырыш хезмәтен күзәтә ди һәм каракларның өтәләнгәч, “Әллә-лә-лә-лә, кычыта, ух, кычыта!” дип кычкырганнарын ишетә, колак яфракларына салып чорный ди. Ә егет кичен дә, көндез дә бик уяу, сабыр канатларым сынмасын дип, читтән генә чәчкәсен күзәтә бирә.
Беркөнне Чәчкәнең дә бу егеткә күзе төште, чөнки егет бик чибәр, куе купшы ябалдашлы, тамырлары тирәнтен киткән, җиргә нык берешкән. Эссе челләдә дә бөрешмичә солдатларча төз тора, сыгылып төшми Хәтта Сандугач кызлары да бик ошата егетнең үзен. Егетнең купшы ябалдашлары арасына кереп, эсседә хәл алалар, ә кичләрен рәхәтләнеп сайрыйлар. Чәчкә азрак көнләшеп тә куйды хәтта. Аның бу егетнең исемен бик беләсе килде, ләкин ничек танышырга белми иде.
Шулай көн узып, кич җитте, матур итеп күктә ай калыкты. Мәхәббәт белән янып йөрүчеләр күп шул айлы кичтә. Шундый бер пар бакча тирәсендә очрашты. Билгеле инде, сөйгәне өчен утка да, суга да керергә әзер яшь кешебез кулын җайлап кына койма ярыгы арасыннан сузып, Чәчкәгә таба үрелде. Чәчкәне өзеп үз сөйгәненә бирәсе килде. Уяу бакча егете сузылып яшь кешенең кулларын чакты, Чәчкәне өзүдән саклады. Ләкин карак егет моның белән генә туктап калмады, җирдән таяк алып, бакча егетен кыйный башлады. Бирешмәде, төз торды, яфраклары сында, ләкин сер бирмәде. Чәчкә барысын да күрде, елаганда күз яшьләре тәгәрәп-тәгәрәп җиргә актылар. Җирдән яшь бөртекләре, иртәнге чыкка әверелеп, бакча егетенең сынган урыннарына тәгәрәп менделәр, авыр яраларына шифа булып яттылар. Берничә көннән яшь тән савыгып, үзендә яңа матур ботаклар җибәрде. Яшь ботакларда кызарып чәчәк мәрҗәннәре – яралары тамгалары калкып чыкты. Бу мәрҗәннәр – мәхәббәт көченең билгесе иде. Әпрән бабай Чәчкәгә егетнең исемен ачты: “Бу егет Кычыткан атлы” –диде. Кычыткан ир-егет булды. Чәчкәгә булган мәхәббәте аны шулай үстерде. Җәй артыннан көз килде. Киләсе язга дип, алар үзләренең мәхәббәт орлыкларын бакча җиренә сиптеләр һәм суык кышка Кычыткан Чәчкәсен урап, ябалдашлары белән каплап, тирән йокыга талдылар. Җәйге бакча бик тә бәхетле һәм тыныч йокы теләде үзенең яшел дусларына.

Сходства мира.
Друзья мои, посмотрите, что я вам сейчас покажу и расскажу:
В 1960 году фотокорреспондент Александр Геринас сфотографировал свою восьмимесячную дочку Лену. Снимок кареглазой девочки в пестром платочке сначала появился в журнале «Советское фото», а потом украсил первый номер журнала «Здоровье» за 1962 год. Фото Лены Геринас перерисовал художник Н. Маслов, сделав Аленку голубоглазой, чуть изменив ей рот, чуть вытянув овал лица, чуть увеличив верхнюю губу.


А вот эта- моя двоюродная сестренка Тансылу, здесь ей 11 месяцев.


Ну как похожи? Жду ваших комментарий...

Cамая культурная мама.
Мою маму зовут Ландыш. Так назвали ее потому, что она красивая, умная и нежная. Она у меня учительница. Преподает языки. Любит много читать, писать, рисовать; играет на фортепиано, занимается спортом. В совершенстве владеет английским языком. Очень много занимается мною: учит меня языкам; вместе рисуем, играем в четыре руки мою любимую песню «Пусть всегда будет солнце». А вечерами мы катаемся на лыжах всей семьей. Моя мама была спортсменкой, когда она училась в школе, ей равных не было в состязаниях по лыжам. Она у меня всегда была на первых местах, о чем говорят ее дипломы. Жизнь моей мамы тесно связано с музыкой, как я уже писал, она очень хорошо играет на фортепиано. Поэтому мы любим посещать концерты, стараемся вместе выезжать в город Казань послушать или посмотреть разные музыкальные театры. В этом году мне посчастливилось увидеть Московский балет «Золушка». Такого я еще не видел никогда. Мне очень понравилось. А мама была так рада и благодарила организаторов конкурса «Культурный дневник», за оказанную такую возможность посещения первоклассников таких культурных мест. Конечно, мы любим посещать и музеи как сел, так и городов. Особенно маме хотелось увидеть и посетить Национальный музей Татарстана. Всегда мечтала и говорила, как ей хочется постоять и сфотографироваться около императорской кареты Екатерины II. И наш край славится именем живописца И.И.Шишкина. Кто не знает его картины «Утро в сосновом лесу»? Она также привела меня в Национальный музей города Елабуги, где я узнал историю написания картины «Утро в сосновом лесу», а не в бору, как пишут в некоторых источниках. И медведей Шишкин тоже не рисовал. Оказывается, художник Константин Савицкий написал медведей, но коллекционер Павел Третьяков стёр его подпись, так что автором картины часто указывался один Шишкин. Вот моя мама любит такие выставки, где есть, что интересное узнать. Мы с ней также побывали в Государственном музее изобразительных искусств. Там была выставка картин Николая Рериха. Особенно маму заинтересовала картина «Поход Игоря». Она мне там показала эту картину и рассказала, почему художник обратился к этой теме в поистине роковое для своей родины время? Ведь поход, как повествует «Слово о полку Игореве», памятник литературы Древней Руси, завершился поражением русских войск. Но Игорь сказал: «Если мы вернёмся не бившись, то позор нам будет пуще смерти. Так положимся на волю Божью!» Первое столкновение с неприятелем произошло 10 мая. Половцы бежали. Игорь с войском заночевал в степи, а на заре его стан был окружён половцами. Два дня продолжалось жестокое сражение. Русичи бились храбро, но силы были неравными. Игорь был пленён, а дружина разбита. Половцы вновь двинулись на Русь. Они жгли и разоряли Русскую землю, уводили людей в плен. С большим трудом удалось их выдворить в степь.
История и литература – это конек моей мамы. Она много читает и много мне рассказывает самые интересные вещи. Например, ее любимые герои «Одиссея» и «Илиады» стали и моими любимыми героями. Она всегда меня сравнивает с Гераклом, произнося клич «мой маленький Геракл». Не хочу хвастаться, но горжусь умом и мудростью моей мамы. Мой папа очень ценит мою маму и всегда нам, т.е. детям, говорит: «Берите все у мамы, учитесь у нее, она у нас кладезь…».
Впереди у нас на каникулы есть свои планы. Если мы победим в конкурсе Деда Мороза «Хочу чуда», то мы поедем в Великий Устюг к самому Деду Морозу в гости. А так мы с семьей собираемся поехать в Булгары и посетить там Государственный историко-архитектурный музей-заповедник. Очень часто мама любит рассказывать интересные легенды. Вот одно из таких, услышанных из уст моей мамы: «У хана Болгара была дочь по имени Рабига. Как полагается, жизнь ее протекала в стенах ханского дворца. Ее ровесницы каждый вечер собирались на опушке леса, водили хороводы, а потом превращались в белых лебедей. Однажды ханской дочери удалось покинуть ханский дворец и уйти с подругами. В этот вечер хан Болгара вышел на охоту и на поляне увидел лебедей. Натянув лук, пустил он свою стрелу. Все лебеди, кроме одной, той, в которую попала стрела хана, устремились в небо. Подойдя поближе, хан увидел свою дочь со стрелой в груди. Залился тогда хан горючими слезами, проплакал всю ночь до утра. А в последствии на этом месте образовалось озеро - чистое, как девичьи слезы и глубокое, как отцовское горе».
Конечно, много можно рассказать о моей маме, но для этого не хватит ни бумаги, ни времени, и самое ценное – жизни. Это мама моя – жизнь моя, любимая и самая-самая культурная.

Дөнья тора эшчән алтын кулларда.

1. Дөнья тора эшчән алтын кулларда,
Алтын куллар – ул әтиемдә.
Сөйгәнем минем – умартачы, дип
Әни җырлый җырларда.
2. Әтием минем – умартачы
Бал кортларын үрчетә,
“Бисмилласын” әйтеп, тыныч кына
Авыр эшен башкара.
3. Кортлар, кортлар – шаяннар
Уйныйлар һәм очалар.
Җайлы-җайсыз килеп керсәң
Йомшак җиреңнән “үбеп” алалар.
4. Кәрәзләрне туплый-туплый,
Әти кортларны эшкә җигә.
Тырыш , эшчән, усал кортлар
5. Әти белән уртак тел таба.
Ике-өч айдан “Алла бирсә”
Тәмле бал өстәлгә менә.
Әтиемнең сабырлыгы –
Менә шул инде тырыш хезмәт җимеше
6. Тырыш хезмәт җимеше –
Көчле эшчән кулларда.
Мин дә әтием шикелле
Булырмын сөйкемле ,уңган умартачы.
Галеев Риназ, 12 лет, Елабужский район, с.Татарский Дюм-Дюм.

Безнең гаилә.
Безнең гайлә бик зур һәм бик дус:
Әти, әни, абый, кечкенә Ислам һәм мин.
Безнең гайләдә без бишәү, бишенчесе -

Ислам.

Әти – генерал, әни – королева,
Ринур абый мал карый,
Ислам кечкенә - бәбәй,
Аны мин “как-будто” карыйм..

Эш эзләп йөрим, “шагать” итеп
түрдән – түргә.
Таба алмыйча җафаланам, диванда
ятам һаман да!

Син йорт йозагы, - ди,
әнием көлеп,
И күтәрелә шуңа
минем күңел!












Галеев Риназ,12 лет. Татарстан Елабужский район, д.Тат.Дюм-Дюм.

Әби һәм Дәү әни.

Гөрләшәләр, көлешәләр
Телефоннан сөйләшеп.
Кодагыйлар чөкердәшә
Хәл-әхвәлләрен белешеп.

Берсе минем әби –
Ул була Рәхилә,
Икенчесе Д әү әни –
Абыстай Миңзифа.

Яратамын мин аларны
Икесен дә бертигез.
Озак вакытлар шулай
Яшәсеннәр иде бертигез.








Галеев Риназ, 12 лет. Татарстан Елабужский район, д.Тат.Дюм-Дюм.

Әкият.
Мин - табигать баласы.
Нурларын чәчеп таңда кояш кабына. Тирә-юньдә яшь бөреләр, яңа шытып чыккан чирәм исе. Бар җиһанда әкренләп яшәү иртәсе кабына. Яз алып килә бу яшәү иртәсен!
Дан сиңа, яз, дан сиңа, яз!
Менә шул матур иртәләрнең берсендә дөньяга килде ул. Әнисенең җылы кочагына елышып, матур күзләрен ачканда:
-Уяндыңмы ,йомшагым,-дигән назлы сүзләр астында иркәләнеп сузылды,борын очлары белән иснәнеп ,күкрәк эзләде. Татлы сөтне имгәч, инде дөнья бөтенләй түгәрәкләнеп киткәндәй булды. Йомшак тәпиләренә басып, әнкәсе артыннан ияреп өннән чыкты. Иртәнге чыкларда ялтырап күренгән дөньяга шаккатып хозурланып торды. Әнкәсе аны әкренләп дөнья белән таныштырды.
-Бу кояш – безне җылылык белән иркәләүче, бусы һава – иксез-чиксез күк, бусы зәңгәр чишмә, әнә ефәк келәмле алан, менә шаулап торган агачлы урман...
Шунда нәүмизләнеп карап торган баланың башында сорау туды һәм ул әнкәсеннән сорады:
-Ә мин, син кем соң, әни?
Әнкәсе шунда елмаеп, яратып улына карады һәм:
-Син - керпе, улым, син – менә шушы матур табигатьнең бер баласы - диде.
-Мин – керпе, мин – табигать баласы?!-дип кабатлады сабый.
Менә шунда ул үзен тирә-якны чолгап алган бар нәрсәнең табигать икәненә төшенде, аңа гашыйк булды; яратып, үз итеп бар көченә:
- Мин - табигать баласы!!!- дип,тирә-якны яңгыратып кычкырды.
Каршы яктан кайтаваз аңа:
-Си-и-н - табигать баласы! –дип җавап кайтарган шикелле булды.
Көн артыннан көн дигәндәй, атналар, айлар узды. Йомшак матур тәндә үзгәрешләрне күреп, “йомшагым” дигән сүзгә күнеккән керпе малае бераз куркып калды. Аның тәнендә әкренләп шырпылар үсә башлады. Башта алар кытыршы гына иде, ә соңыннан инде кадый да башладылар. Керпе-ананың үзенә карашы үзгәрмәсә дә, инде алга утыртып сөюләр, кочулар кими барды. Бу бик тә-бик тә сәер иде. Ләкин...
Бер дә бер көнне Керпе-ана сөекле улын табигатькә үзе белән соңгы тапкыр алып чыкты. Бу аларның бер-берсеннән аерылышу көне иде. Ана улын зур тормышка – бөек табигатьнең үзенә озатты һәм әйтте:
-Син инде, улым, җитлектең, алдагы тормышыңны үзең алып барырлык үстең, курыкмыйча алга атла! Табигать сине көчле энәләр белән яратты. Бу – синең саклану чараң. Авыр чакта син моңа үзең төшенерсең, табигать сиңа үзе ярдәмгә килер, онытма-а-а...
Табигатьнең ымсындыргыч сихри көче керпе улының йөрәгендә яшьлек дәрте утын кабызып,аны алга, тормышның үзенә тартты.
Курку качты, дөнья, тормыш дигән мәшәкать табигать баласына үз юлын ачты.