Мин - табигать баласы.

Әкият.
Мин - табигать баласы.
Нурларын чәчеп таңда кояш кабына. Тирә-юньдә яшь бөреләр, яңа шытып чыккан чирәм исе. Бар җиһанда әкренләп яшәү иртәсе кабына. Яз алып килә бу яшәү иртәсен!
Дан сиңа, яз, дан сиңа, яз!
Менә шул матур иртәләрнең берсендә дөньяга килде ул. Әнисенең җылы кочагына елышып, матур күзләрен ачканда:
-Уяндыңмы ,йомшагым,-дигән назлы сүзләр астында иркәләнеп сузылды,борын очлары белән иснәнеп ,күкрәк эзләде. Татлы сөтне имгәч, инде дөнья бөтенләй түгәрәкләнеп киткәндәй булды. Йомшак тәпиләренә басып, әнкәсе артыннан ияреп өннән чыкты. Иртәнге чыкларда ялтырап күренгән дөньяга шаккатып хозурланып торды. Әнкәсе аны әкренләп дөнья белән таныштырды.
-Бу кояш – безне җылылык белән иркәләүче, бусы һава – иксез-чиксез күк, бусы зәңгәр чишмә, әнә ефәк келәмле алан, менә шаулап торган агачлы урман...
Шунда нәүмизләнеп карап торган баланың башында сорау туды һәм ул әнкәсеннән сорады:
-Ә мин, син кем соң, әни?
Әнкәсе шунда елмаеп, яратып улына карады һәм:
-Син - керпе, улым, син – менә шушы матур табигатьнең бер баласы - диде.
-Мин – керпе, мин – табигать баласы?!-дип кабатлады сабый.
Менә шунда ул үзен тирә-якны чолгап алган бар нәрсәнең табигать икәненә төшенде, аңа гашыйк булды; яратып, үз итеп бар көченә:
- Мин - табигать баласы!!!- дип,тирә-якны яңгыратып кычкырды.
Каршы яктан кайтаваз аңа:
-Си-и-н - табигать баласы! –дип җавап кайтарган шикелле булды.
Көн артыннан көн дигәндәй, атналар, айлар узды. Йомшак матур тәндә үзгәрешләрне күреп, “йомшагым” дигән сүзгә күнеккән керпе малае бераз куркып калды. Аның тәнендә әкренләп шырпылар үсә башлады. Башта алар кытыршы гына иде, ә соңыннан инде кадый да башладылар. Керпе-ананың үзенә карашы үзгәрмәсә дә, инде алга утыртып сөюләр, кочулар кими барды. Бу бик тә-бик тә сәер иде. Ләкин...
Бер дә бер көнне Керпе-ана сөекле улын табигатькә үзе белән соңгы тапкыр алып чыкты. Бу аларның бер-берсеннән аерылышу көне иде. Ана улын зур тормышка – бөек табигатьнең үзенә озатты һәм әйтте:
-Син инде, улым, җитлектең, алдагы тормышыңны үзең алып барырлык үстең, курыкмыйча алга атла! Табигать сине көчле энәләр белән яратты. Бу – синең саклану чараң. Авыр чакта син моңа үзең төшенерсең, табигать сиңа үзе ярдәмгә килер, онытма-а-а...
Табигатьнең ымсындыргыч сихри көче керпе улының йөрәгендә яшьлек дәрте утын кабызып,аны алга, тормышның үзенә тартты.
Курку качты, дөнья, тормыш дигән мәшәкать табигать баласына үз юлын ачты.