туган авылым-горурлыгым

                                                        Туган авылым — горурлыгым

Нәкъ Тукай абый язганча, тау башына салынгандыр безнең авыл, бер чишмә бар якын безнең авылга ул. Минем авылым иң гүзәл авылларның берседер. Авылымнын исеме Аксу.  Исеме дэ җисеменә туры килеп тора.   Якында гына куе урман.   Искиткеч минем авылымның табигате!    Бары тик шушындый табигатьтә яшәүчеләр генә туган ягының кадерен белеп яшидер төсле.

 Авыл уртасында – иман йорты. Ул бервакыт та буш булмый. Бигрәк тә җомга көнне.   Монда намаз укырга киләләр. Мәчетебез  зур бик матур һәм үзенә җәлеп итеп тора.

Авылыбызда  ике кибет, күңел ачар өчен клуб бар. Ә быел безнең авыл халкы өчен күптән көткән сөенечле хәл булды. Авыл  урамнарынын юлларын тозеклэндерделэр. Юлсызлыктан халык бик интекте. Иртән торып, пычрак ерып мәктәпкә барулары безнең өчен авыр иде. Ә хәзер озын  резин итекләрне читкә алып куйдык. Батып ятучы машиналар да юк. Гомумән, безнең авыл халкын сөенеч басты.  

Әйе, бик яратам мин авылымны, аның табигатен, кешеләрен. Күңелемне бетмәс – төкәнмәс горурлык хисе били. Мин уземне чиксез бәхетле тоям!   Авылыбызны  бетермичә, аның өчен борчылып яшәүче апа- абыйларга, әби – бабайларга, җитәкчеләргә  мең – мең рәхмәт!  

хэзерге вакытта авылымнын табигате.