Икмәк кадере

Без кечкенә чагында, телебез ачылганда, иң кадерле ике сүзне әйтәбез:әннә һәм мәм-мәм.

Әни һәм ипи! Ипи адәм баласына ана кебек иң кадерле нәрсә.Ана белән икмәктән башка җир йөзендә тереклек булмас иде.

Әни безне күкерәк сөтләрен имезеп, кадерләп үстерә, назлый, иркәли.

Икмәк  булмаса без беребез дә яши алмас идек.Икмәк барлык ризыклардан да өстен тора, безгә яшәргә көч бирә!

Без китаплардан укып беләбез,1921нче елдагы ачлыкта күпме кешенең гомере өзелде.Монда борынгы әйтем искә төшә һәм аның дөреслегенә ышанасың:”Алтын, көмеш-таш, алабута аш.”

Икмәк булмаса, иң бәяле әйберләрнең дә кадере булмый, алар чүп хәлендә калалар.Мин икмәкне илебезнең көче, байлыгы дип саныйм.

Минем бабаем Мөнәвир Абрар улы да күп еллар авыл хуҗалыгы тармагында тракторда һәм комбайнда эшләде.Ул безгә ничек икмәк чәчүләрен,үстерүләрен, сугуларын гел сөйләп тора.

Мин бер телем икмәк өчен күпме көч түгелгәнлеген бик яхшы беләм һәм аңлыйм.

Алтын, көмеш таулары өелеп торса да, ашарыңа бер телем ипекәй булмаса, син алтыннарга,

көмешләргә күмелеп юкка чыгасың.Шуңа күрә ипинең кадерен белик,үткәннәрне онытмыйк!