Здраствуйте это Я Марьям Андреева.

Сабабызга Казан шэхэреннжэн бик матур цирк килде.Торле кызык ноиерлар белэн бик кунелле тамаша булды.Маймылнын татарча бию шаккаткыч

Сегодня участвовала в лыжных соревнованиях на призы Рушана Миннегулова.

Буинск и Буинский муниципальный район – уникальный по своему местоположению регион Республики Татарстан. В Буинске функционирует один из старейших татарских профессиональных театров, чей столетний юбилей отпраздновали в 2017 году.
Первый татарский спектакль под руководством Акрама Мифтахутдинова, учителя по профессии, собирались поставить еще в 1915 году, но из-за отсутствия татарского цензора, он был запрещен. После февральской революции, 4 мая 1917 года, татарские шакирды и учителя г. Буинска представили спектакль «Казанга сэяхэт» («Путешествие в Казань»). С тех самых пор и по сей день в Буинске кипит театральная жизнь.
После октябрьской революции 1917 года открываются пути для развития татарского театра в г. Буинске. Если во времена февральской революции, преодолевая сложности, работал только театральный кружок, то в 1918 году он превращается в труппу из 20 человек, и даже открывается специальный пансион для артистов. Если раньше для выпуска хотя бы одного спектакля нужно было приложить немало усилий, то в этот период спектакли начинают показывать по четыре раза в неделю. Правительство оказывает им большую поддержку в этом нелегком пути и выделяет для театра одно из лучших зданий города, которое в последующем было переименовано в «Буинский городской театр». Для сезона 1918-1919гг. составляется отдельная труппа. В Буинск приезжает целая творческая труппа артистов из г.Казани, в составе которой такие знаменитые артисты, как Камал I, Камал II, Гульсум и Бари Болгарские, Шакир Саминский, Галия Камская, Ситдик Айдарский, Мутин, Зуляйха Богданова. В этом составе труппа работает два года, по истечении которых профессиональные артисты, приехавшие из Казани, уезжают. Буинский татарский театр остается в руках самодеятельных артистов.
В 1924 году из Казани приезжает первый заслуженный артист республики Бари Тарханов и, получив у государства 12 тысяч рублей, занимается строительством здания театра. Этому театру дается имя Кариева. Здесь работает труппа Тарханова из 12 человек и самая горячая пора спектаклей приходится на этот сезон. В 1926 году Б.Тарханов уезжает, его работу продолжает Зулейха Богданова и в таком виде театр существует до 1949г.
В годы Великой Отечественной войны на нашей земле обосновался передвижной театр. Он творил до 1950 г. Позже, в качестве Народных театров, традиции, заложенные первыми самодеятелями, продолжаются, развиваются, и появляется профессиональный Буинский государственный драматический театр.
Новая жизнь театра на Буинской земле началась 16 февраля 2002 г., когда труппа энтузиастов во главе с учителем Раилем Садриевым собрались в Доме культуры на первую репетицию спектакля “Гөргери кияүләре” (“Женихи”) по пьесе Туфана Миннуллина, и с тех пор на сегодняшний день у молодого коллектива более 60 постановок.

Тарихтан белгәнебезчә, Кырлай авылында (Татарстанның Арча районында) Сәгъди абый белән хатыны Бибизөһрәнең ир балалары булмый. Шунлыктан Габдулланы уллыкка алырга уйлыйлар. Ул заманнарда ир баласы булмаса крәстиянга имана җире бирелмәгән. Ходай рәхмәте белән Габдулланы алып кайтып, ике ел да узмый, аларның үз балалары да дөньяга килә. Ике малай – ике имана җире – бу крәстиян өчен иң зур бәхет инде. Әмма нәни Тукай биредә өч кенә ел яшәп кала…

Элеге ишек алдындн сезгэ дэ курсэтеп узасым кидэ.

Тукай бабайга беренче сәяхәтем әнә шулай истә калган, әле дә онытылмый.

эни диеп язып куйгаг ап ак карга бер бала.Шул баладан игелек курсэ,бэхетле була ана.

Габдулла Тукайнвн экият персонажлары белэн таныштыруымны дэвам итэм.Шурэле.Сезен Шурэле экиятен укыгныгыз бармы,Әүвәле берәү урманда утын кисә икән, аның янына бер Шүрәле килеп чыккан, ди. Шүрәле аңа:

— Син ни атлы? — дигән. Ул кеше:

— Мин Былтыр атлы,— дигән. Шүрәле кешегә:

— Әйдә, кети-кети уйныйк әле,— дигән.

— Ярар, элгәре менә тумранны ярыйк әле, аннары уйнар быз,— дигән.

Кеше тумранга балта белән чапкан икән, тумран әзрәк ярылган. Шуннан соң бу кеше Шүрәлегә әйткән:

— Мин икенче чапканчы, син шунда бармагыңны кыс тырып торсана,— дигән. Шүрәле бармагын ярыкка куйган икән, кеше балтасын алгач, ул шунда кысылган да калган. Кеше балтасын алган да качкан. Шүрәле шыр-шыр кычкыра башлаган, ди.

— Бармагымны Былтыр кысты, Былтыр кысты! — дип. Менә аның янына бүтән Шүрәлеләр җыелган, аннан:

— Кем кысты? — дип сорыйлар икән. Ул:

— Былтыр кысты,— дип әйткән, ди. Алар аңа әйткәннәр, ди:

— Быел кысса табар идек, былтыр кыскач, каян таба сың,— дигәннәр, ди.— Соң син былтырдан бирле ник кыч кырмый тордың? — дигәннәр, ди. Шүрәле аларга авыртуын нан юньләп әйтә дә алмаган, ди.

Арчада Габдулла Тукай музей янэшэсендэ менэ шундый экият геройлары каршы ала.Экиятлэрдэ очраган данлыклы су анасы да бар монда.Җәй көне. Эссе һавада мин суда койнам, йөзәм;
Чәчрәтәм, уйныйм, чумам, башым белән суны сөзәм.

Шул рәвешчә бер сәгать ярым кадәрле уйнагач,
Инде, шаять, бер сәгатьсез тирләмәм дип уйлагач,

Йөгереп чыктым судан, тиз-тиз киендем өс-башым;
Куркам үзем әллә нидән,— юк янымда юлдашым.

Бервакыт китәм дигәндә, төште күзем басмага;
Карасам: бер куркыныч хатын утырган басмада.

Көнгә каршы ялтырый кулындагы алтын тарак;
Шул тарак берлән утыра тузгыган сачен тарап.

Тын да алмыйча торам, куркып кына, тешне кысып,
Шунда яр буендагы куе агачларга посып.

Сачләрен үргәч тарап, сикерде төште суга ул;
Чумды да китте, тәмам юк булды күздән шунда ул.

Инде мин әкрен генә килдем дә кердем басмага,
Җен оныткан, ахыры,— калган тарагы басмада.

Як-ягымда һич кеше дә юклыгын белдем дә мин,
Чаптым авылга, таракны тиз генә элдем дә мин.

Күрмимен алны вә артны, и чабам мин, и чабам;
Ашыгам, тирлим, пешәм һәм кып-кызу уттай янам.
Э сезен су анасын укыгыныгыз бармы?

ер бәйрәм бар февральда

Кадерле ул һәркемгә.

Аны иң зур бәйрәм дип

Мөмкин хәтта әйтергә.

***


Ул тынычлык бәйрәме

Аны һәр кеше белә –

Ватанны саклаучылар

Бәйрәме дип йөртелә.

***



Ул солдатлар бәйрәме.

Без котлыйбыз аларны,

Әтиләрне, абыйларны

Һәм бөтен солдатларны.

***



Бигрәк күңелле икән

Дуслар җыелган җирдә.

Бәйрәм итәбез буген

Әтиләр белән бергә.

Шэмэрдэн балалар китапханэсе оештырган шигырь бэйгесендэ катнаштым.Кызыл Ромашка шигырен ойрэнеп бик яратып сойлэдем.Иртәнге таң нурыннан
Уянды ромашкалар.
Елмаеп, хәл сорашып,
Күзгә-күз караштылар.

Назлады җил аларны,
Тибрәтеп ак чукларын,
Таң сипте өсләренә
Хуш исле саф чыкларын.

Чәчкәләр, кәефләнеп,
Җай гына селкенделәр.
Һәм кинәт шунда гаҗәп
Бер яңа хәл күрделәр.

Ерак түгел моңаеп,
Утыра ромашка кызы,
Тик чуклары ак түгел,
Кан шикелле кып-кызыл.

Ромашкалар бар да ак,
Аерылмый бер-береннән;
Ничек болай бер үзе
Ул кызылдан киенгән?

Әйттеләр: «Син, сеңелкәй,
Ник үзгәрдең? Нишләдең?
Нидән кызыл чукларың?
Нидән алсу төсләрең?»

Шэмэрдэн китапханэсендэ менэ шундый экспонатлар дан кечкенэ генэ музейда булдырылган.Элеккеге тегу машинасы чабата ин охшаганнары булды.Сезгэ чабата турында сойлисем килэ.абата — Русьта таралган тәбәнәк аяк киеме. Авыл җирлегендә 1930 елларга кадәр кулланылышта йөри. Юкә, карама һ.б. агачларның курысыннан, кайрысыннан яки сүсеннән үрелеп ясала.

Чабатаны язма чыганакларда беренче тапкыр искә алу XII гасырга карый. Чабаталар шулай ук белорусларда, карелларда, финнарда, мордвада, чуашларда, татарларда, украиннарда таралган була.Урта Идел һәм Урал алды буе татарларының эш киеме комплексына юкә аяк киеме — чабата да хас була. Кечкенә башлы, сай чабаталар татар чабатасы диелгән. Чабатаны күбрәк тула оек өстеннән кигәннәр. Татар халкы тышта йөргән аяк-киеме белән өйгә кермәгән. Шуңа күрә ишегалдына яки абзар-кура тирәсенә чыкканда җиңел киелә һәм салына торган агач башмак кигәннә